راهنما کسی است که خود روزی مصرف‌کننده بوده و تاریکی را تجربه کرده؛ اما با ورود به جمعیت احیای انسانی کنگره 60 و با آموزش دیدن و ارتقا یافتن و عبور از گذرگاه‌های سخت به این جایگاه رسیده است. راهنمایان افرادی هستند که عشق به خدمت و محبت دارند و این نعمت‌هایی هستند که راهنمایان دارند.
در جزوه کمک راهنمایی در صفحه آخر آقای مهندس یک متنی نوشته‌اند که قابل‌توجه است. ایشان فرمودند: «اگر صبر عیوب نداری، محبت و علم حضرت محمد را نداری، عدالت علی را نداری و شهامت حسین را نداری بهتر است در جست‌وجو برای کمک راهنما شدن نباشی.» ممکن است این جمله در ابتدا کمی بزرگنمایی به نظر برسد ولی برای کسانی که در گردباد و داخل این چرخ‌وفلک هستند؛ کاملاً قابل‌درک و فهم است.
افرادی که از خارج به کنگره نگاه می‌کنند؛ شاید برایشان سؤال باشد که به‌طور مثال چگونه می‌شود یک شخص بدونِ آنکه حقوقی بگیرد و چشمداشتی داشته باشد به اینجا بیاید و به‌صورت رایگان خدمت کند و وقت خودش را برای افرادی که در دام مواد مخدر هستند بگذارد!؟ افرای که اکنون خواهان رهایی از بند مواد مخدر هستند!
اینجا نگاه، نگاه حسابگرانه است و نه نگاه عاقلانه، کسانی که در این راه، در حال خدمت به مخلوق خداوند هستند، خودشان هم لحظه‌به‌لحظه در حال رشد هستند و اگر آن نگاه عاقلانه را نداشته باشند؛ امکان آن وجود ندارد که بتوانند در این جایگاه بمانند. این هفته زیبا و پر شگون، هفته سپاس و تقدیر از انسان‌هایی است که در جایگاه راهنمایی حضور دارند. به عقیده من منظور از راهنما "شخص" نیست؛ که به خود بگویم به علت اینکه من راهنما هستم باید از من تقدیر شود. منظور از راهنما یک جایگاه است؛ جایگاهی که یک انسان به آن رسیده و رهایی خود را گرفته، علم و دانش لازم را کسب نموده است؛ همچنین محبت لازم را دارد و پیمان بسته است. پیمانی که در این جایگاه باشد که بر اساس قوانین و حرمت کنگره 60 خدمت کند.
در کنگره می‌آموزیم که سپاسگزار باشیم از شخصی که معلم، رب و یا راهنمایمان است. این سپاسگزاری هم به زبان، هم به دل و هم به عمل است. ما باید بتوانیم در هر سه عنوان از راهنمای خود سپاسگزار باشیم، از شخصی که وقت و علمش را برای ما گذاشته است و بامحبت و عاشقانه در حال خدمت است. به عقیده من یک رهجوی سفر اول؛ بهترین سپاسگزاری که می‌تواند از راهنمای خود داشته باشد این است که روی خط و خطوط سفر خود باشد که بتواند در یک مسیر بدونِ حاشیه به سمت هدف خود حرکت کند.
به عقیده من وقتی یک مسافر وارد سفر دوم می‌شود؛ بهترین سپاسگزاری که می‌تواند از راهنمای خود انجام دهد، این است که خودش راهنما شود و به این جایگاه برسد. در حقیقت پا در جای راهنمای خود بگزارد و این بهترین سپاسگزاری است. ما در کنگره می‌آموزیم که سپاسگزاری را به تمام طریق انجام دهیم و داخل کنگره این موضوع با دادن پاکت صورت می‌گیرد؛ اما مبلغ آن مهم نیست و این موضوع بارها تکرار شده است. مهم این است که ما بتوانیم سپاسگزاری را بی آموزیم. من امیدوارم که این موضوع در فرهنگ و یا حتی در زندگی ما به‌تدریج برقرار شود. تا بتونیم از کسانی که برای ما خدمت می‌کنند، از آن‌ها سپاسگزار باشیم.
خدمتگزاران این جلسه: