|
قصــــه از مــــرغان روایــت می‌کنـــم
|
|
بشنویـــــد چون این حکایــــت میکنم
|
|
گــــاه صیــــادی نــشانـــد دام قـــهـــر
|
|
مـرغکانیــــم جمله ما، در بــــاغ دهر
|
|
پس به شهدش مرغکی خونین کنــد
|
|
از ارادت دانــــه اش شیــــرین کـنــــد
|
|
گاه بــــه باغ و دشت ، گه در آســمان
|
|
جمـــــله در پــــرواز بودند مرغـــــکان
|
|
هــریــــکی در باغی و دشتـــی روان
|
|
می شدند در کسب دانه شادمـــان
|
|
دانــــه ای آوردشــــان همــــراه زهـــر
|
|
آمـــــد آنــــروزی یـکی صیــــادِ دهـــر
|
|
لــــیـــک زهر قاتــــلی ، پـــایـــان کار
|
|
دانه بس شیرین نمود و خوشــگـوار
|
|
گاه گاهی سست و بیهوش میشدند
|
|
ابتدا زان ، شادو سرهوش میشدند
|
|
زهــــر قاتــــل ز اژدهـای دهر مــــانـــد
|
|
انــــدک اندک شهد رفت و زهر ماند
|
|
عاقبــــت در کــــام و جانش زهــر بود
|
|
هــــر که خوش با اژدهای دهر بــود
|
|
شــــد نهــــایت زهر ، نیــش اژدهــــا
|
|
شهد بود و سرخوشی از جام هـــا
|
|
جان مرغان جمــله زان ، بیمار شـــد
|
|
زهـــر قاتــــل عاقـبــت در کــــار شد
|
|
حالیــــا افتــــاده جـمــــله در قفــــس
|
|
جمـلگی سر در گریـبـــان بی نفـس
|
|
مرغــــک از این دانــــه ها بیـــزار شد
|
|
روح‌و‌جسم اندراین قفـس بیمارشـد
|
|
خسته و درمـانده از تقصیر خویــــش
|
|
روز و هـــر زوزی بتـــر از روز پـیــــش
|
|
عـامــــل ویرانــــی کاشــــانه شــــد
|
|
شهد و شیرینی که در آن دانه شـد
|
|
ابتــــلا آمد به مرغان ، چنــــد چنــــد
|
|
زهر شـد در جسم مرغان ، بند بند
|
|
هـــر یک از عضوی به دردی مبتــــلا
|
|
هریکـــی مرغی شـــده در ابــتـــلاء
|
|
کـــو فــــتــــاده زیر چنــــگ گربــــکان
|
|
حــال اینـــان همچنان آن مرغـــکان
|
|
جمــــلگی از خونِ خود رنگین شـده
|
|
بال و پرها یکسره خونــیـن شـــده
|
|
جـام زهــــری کو به ظاهر بود قنـــد
|
|
چون زره برجان مرغان گشت بـنــد
|
|
صـــــد کــــــرور در زره آمــــــد گـــــره
|
|
بال و پر خونیــــن و جان و تـــن زده
|
|
چــــاره باید جست بردرمان ریــــش
|
|
مرغکان آگه شدند از درد خـویــــش
|
|
بی رمــق جانها و اجســـامی نـــزار
|
|
بایـــــد از ایـن دام مـی کردند فـــرار
|
|
ایــــن زره را بــــوکــــه از تن بردرنـد
|
|
این زمان مرغکان به فکری انـدرنــد
|
|
راه بس طولانی است و سردسیــر
|
|
مانده اینــــجا جملگی در زمـــهریـر
|
|
بایــــد اینجــــا مرغی آگه از سـفــــر
|
|
کس ندانست از قفس راهی بـــدر
|
|
بــــر بلنــــدای رفیــــع رفیع بـی دلان
|
|
تا رســاند جـمــــع این حــــاصــلان
|
|
گــــوش بر مــــن آورید قون اسـیـــر
|
|
پـــــس رسیـــد آواز از مرغ خبـیــــر
|
|
همچو خود حبس آمده اندر قـفـس
|
|
حالیـا در سینه مـــرغان ، نـفــس
|
|
بی هوشان از این ندا هوش آمدنـد
|
|
جمله از پــا تـابه سر گوش آمـدنــد
|
|
راه مــی‌دانم که کــس آگاه نیــست
|
|
گـر یکی مرغــی پــی آزادگیـــست
|
|
حرکــــت مرغــــان بــــدان آغـــاز داد
|
|
مــــرغ آزاده چــــنــــین آواز داد
|
|
بوده ام در این قفس با بنـــد بنــــد
|
|
گفـت‌منهـم‌چون‌شما‌سالی‌به‌چنـد
|
|
هــــم مرا در بند سالی چند ، کــرد
|
|
ایــن زره کـاینــک شما را بنــد کــرد
|
|
ره بکــــاویـــدم ، دریــــدم آن گــــره
|
|
ســـالها تنپـوش من بــود ایــن زره
|
|
مـر شما را سوی نابودی شدست
|
|
ایــن زره چـون بند داودی شدست
|
|
ورنه چون راهی به سیمرغی بـرید
|
|
ایــــن زره بـایـد که از تـن بـــردریـــد
|
|
ره پیــــمودم که درس آمــــوخــتـــم
|
|
خود دراین آتش بسی من‌سوختم
|
|
بــر علاجــــش سالیـن بشتافــتـــم
|
|
چون شمـا این درد را بشناختـــم
|
|
ره بسی بــردم به کوه و بر کــویــــر
|
|
سالها شد شربتم جــام ز حـــیـــر
|
|
ایــــن زمـــان درنگری لایق شــــدم
|
|
تا که بــــر درمان آن فایـــق شـــدم
|
|
بنگرید اینجا که من خود این‌صـــراط
|
|
گر شما راهی بـخواهید از‌نـــجـــات
|
|
در مــیـان مـــا یکی آگــــاه نـیـــست
|
|
زان‌میان‌مرغی بکفت‌گو راه‌چیست
|
|
یــــا کـنـــد روشن چراغ کــوی مــــا
|
|
تـــا که ره سـازد نمایان سـوی مـا
|
|
جسم‌و‌جان فارغ ازین جوشن‌کـنـــد
|
|
کـو یـکی تـا راه ما ، روشـن کــنــد
|
|
پـــــــردهٔ اســــرارِ ره را بــــاز کـــــرد
|
|
مــرغ دانــا چون ســخن آغاز کـــرد
|
|
سالکـــی باید بــس آگاه و خبــیــــر
|
|
گفت صعبناکست و طولانی‌مـسیر
|
|
در عـــبــــور از سنگــلاخ و خـــاره ای
|
|
تـــا به هر مانـــع بســازد چاره ای
|
|
یــا جهنـــــم از دمـای گرمســـیـــــر
|
|
در هـــوای زیر صفــر و سردسـیــر
|
|
بهمـــن و کولاک و مه از زمــــهریـــر
|
|
در سراشیـــبی تنـــد و بـــرفـگیـــر
|
|
در عبور از راه سخت و زخــم کعــب
|
|
شیـب بالا و خزیدن هــــای صــعب
|
|
سالــــک این ره نــدارد خــفتـــنــــی
|
|
آنچـه گفتم یــک ز صـدها گفتــــی
|
|
تــــا رهــــا ســــازم ازیـــن ابـــتــــلا
|
|
گــر تـو مرد این رهی بـا من بــیـــا
|
|
غیر این دو نیست مشکل را محّـــل
|
|
ایـــن بـــلا را در ، دو آمــد راه حّـــل
|
|
راه دیـــگر در رهِ عشقست طریــــق
|
|
یک رهش باشد تحملِ زخـم تیــغ
|
|
بنــــد بنـــدت را زند با تیــــغ قــــهــر
|
|
تیغ در دست است آن جــلّاد و هر
|
|
قرنها در خاطـــرات ، واصـــل شــــود
|
|
دردی از آن تیـــغ تو حـــاصل شـود
|
|
منتــــظر تـــا فـصــــل و جــلّاد زمـــان
|
|
یـــا که انـــدر بنـــد صیـــادت بـمــان
|
|
در رهِ مــعشـوق میــــزن تو جـــوش
|
|
یا لبـــاس عشــق را بر تن بـپـوش
|
|
یا که معشـــوق دو عالم در کـــنــــار
|
|
یـــا که سر بر تیغ جــلادت ســپـــار
|
|
یا کــه فکر چاه هشت و هفت کـــن
|
|
یـا بر انـــدام ، جامهٔ زر ، تنــت کـن
|
|
تا بگــرداند شبِ ظلمــــت چـــو روز
|
|
گوهری باید چو عقل ، جان فــــروز
|
|
پـــــس بـــه آبِ زنــــدگانی بر پنــــاه
|
|
از سیـــاهی راه بـایـــد سـوی راه
|
|
درفــــنــــای این زره بـــاشــد بــــرات
|
|
چون‌که تن شستی بدان آب‌حیات
|
|
جمله در شوق آمدند باجسم‌و‌جان
|
|
این سخنها چون شنیدند مرغکان
|
|
جمله بر وسواس‌و‌ترس غالب‌شدند
|
|
پس همه براین سفر طالب شوند
|
|
غرق در امّید ، لیکن جمله مــاست
|
|
بـــر وصــال چـشـمـــه آب حیــــات
|
|
پــــس بدانیــــد راه چونست روبـــرو
|
|
مرغ دانا از سفر گفت مـو به مــو
|
|
هریـکی وادی ، تو خود نوری بــــگو
|
|
چـهـــارده وادی بــود در پـیــش رو
|
|
اهمچو خضر باید که باشد در صراط
|
|
هـــر کــه باشد طـالــب آب حیـــات
|
|
خــضـــروار در راه آی و تشنــــه اش
|
|
ار تو عاشق آمدی بر چشمـه اش
|
|
آن زره دیــــگر ز تــــن انــــداخـتــــی
|
|
چونـــکه آب زنـــدگانــی یـــافتــــی
|
|
هریکــــی در رنــگی و نوعی دگــــر
|
|
هــر کسی از این زرهددارد بــه بر
|
|
دارد از اســبـــــابی و از عـــــلتـــــی
|
|
ایــن زره هـــر قوم یا هر مــلتــــی
|
|
پس شتابان شو سوی خورشیدراه
|
|
گر تـــو را شعر سفیــــر آمد گــــواه
|
|
روشنــــای ظلمــــت طیــــری شود
|
|
تا که کـــــارم منشاء خیری شـــود
|
|
عاقبت آن چشــــم را قابل شــــدی
|
|
گر سفیر اندر رهش قابل شــــدی
|
|
|
|
|