همــــه عالــــم زِ نور او هــویــــداست
|
|
به نام قــــدرتِ مطلق که یکتــــاست
|
پـــدیـــد آرنــــدۀ بـــالا و پـــســتــی
|
|
به پـــــا دارندۀ اضدادِ هستـــــی
|
زبــــان بخشد که در شُکرش برانیــم
|
|
خِرَد بخشـد که اوصافش بـــــدانیــــم
|
در آیـــاتـــش نِـــگر کآیَت تــمام است
|
|
سخن گفتن در اِثباتش کدام است؟
|
پـــــیِ خـــــورشیـــــد گــردد در بیابان
|
|
زِهی نادان کـه با یک شمعِ سـوزان
|
شـــــود، گــــردد دگــــر نیکی فراموش
|
|
چراغ ایــن خِرَد هر جا که خامـــوش
|
«وادی سوم: «هیچ موجودی به میزان خود انسان برای خویشتن خویش فکر نمی کند
|
مــــرا از وادیِ ســـــــوّم خـبــــر داد
|
|
دگر باره قــلم در دست، اُستـــاد
|
چــــراغ و شمــــعِ جانسوزی نبـاشد
|
|
تو را چون خویش دلسوزی نبـاشد
|
ز نیـــکویی نـــکو مـی گـــرددت کـــار
|
|
بَدی چون کرده ای بـد آیــــدت بـــار
|
کـــه بــــد می بینی از گفتــــارِ مردم
|
|
مران پندارِ بـــــد در کـــــارِ مـردم
|
بـــه دیـــــوارِ کسان کـــــاری نبـــــاش
|
|
تــو را جز بـــــارِ خود باری نبــــاشد
|
ز کــــژ رفتن کژی در کیـــشَت آمــــــد
|
|
ز بـــــد کردن بـــدی در پیشَت آمد
|
مقـــصّر خوانده ایی هر دو جهــــان را
|
|
زدی انــگشتِ تهمت ایــــن و آن را
|
جـــز از تسلیم گــــذرگاهی نــــداری
|
|
زِ زیــــرِ بـــارِ خود راهی نــداری
|
تو را جز خویش این آتش که افروخت
|
|
چرا گر در رَهی،پسخانهاتسوخت؟
|
مَـــنِـــه بر دیـــگران این بـــــارِ خـودرا
|
|
خــــردمندانه تر کـــــن کارِ خـــود را
|
بده جـــان و دلــــت بر درسِ اسـتاد
|
|
کنــون این نُکته ات بسپار بَـر یـــاد
|
به چهارم آتش از جانت بر آرم |
|
نگر تا از پسِ سوّم چه آرَم |