دستور جلسه این هفته : وادی چهارم وتاثیر آن روی من

بسم الله الرحمان الرحیم
 

دستور جلسه این هفته :  وادی چهارم وتاثیر آن روی من

در مسائل حیاتی ، به خداوند مسئولیت دادن ، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن.

یکبار دیگر نوبت به وادی چهارم رسید ، طبق معمول ، در مقدمه مروری داریم بر اهمیت وادی ها ؛

مسئله جهانبینی ، در مثلث درمان اعتیاد در کنار دو ضلع دیگر ، یعنی جسم و روان ، از جایگاه و اهمیت فوق العاده ای برخوردار است، آن قدر مهم است که با اطمینان میگوییم که اگر این ضلع به تعادل نرسد ، یعنی تفکرات ،دیدگاه ها ، و نگرش فرد از حالت افیونی بودن زمان اعتیاد خارج نشود ، درمان اعتیاد روی نخواهد داد.

وقتی در پروسه درمان اعتیاد بر اساس پروتکل DST کنگره 60  ، جسم ، روان و جهانبینی به تعادل میرسد ، گویی آن شخصیت و آن شخص قدیم مرده است و شخص دیگری متولد شده است و دیگر اثری از اعتیاد ، تفکرات و رفتارهای زمان اعتیاد در او مشاهده نمی شود . ممکن است خیلی ها اعتیاد او را در گذشته باور نکنند و این یعنی درمان اعتیاد .

اگر در کنگره 60 صحبت از درمان قطعی اعتیاد می شود ، منظور تغییر در این حد و اندازه است ، نه اینکه تصور شود فرد در گذشته مواد مخدر مصرف می کرده و حالا مصرف نمی کند ، خیر ؛ اتفاقی که در پروسه درمان قطعی اعتیاد روی می دهد ، بسیار فراتر و بزرگتر از این نقطه نظر است . به عبارتی ، کمترین تخریب اعتیاد ، وابستگی هر روز به مصرف مواد مخدر است .

 بسیاری اعتیاد را فقط در همین مصرف روزمره می بینند ؛ اما این کوچکترین تخریب اعتیاد است؛ ضلع جهانبینی مثلث درمان اعتیاد ، بار بسیار سنگینی را در این پروسه بر دوش می کشد ؛ در واقع ، بخش اعظم تغییرات مورد نظر، از عملکرد ما بر روی این ضلع حاصل می شود .

مولفه آموزش که یکی از اضلاع مثلث دانایی می باشد ، در به تعادل رساندن جهانبینی ، نقش ویژه ای دارد و اگر بخواهیم کاملتر بگوییم ، به طور کلی ، دانایی زیر بنای جهانبینی ماست ؛ هر قدر مثلث دانایی ما گسترش می یابد ، مسائل بیشتری در حیطه دانایی و دانایی موثر ما قرار می گیرد و جهانبینی ما نیز از سطح بالاتر و سالمتری بر خوردار خواهد بود .

تمامی آموزشها ، فعالیتها ، نوشتارها و متون کنگره 60 همه و همه ، به نوعی در تغییر جهانبینی ما نقش دارند ؛ اما بعضی از آنها کنتراست یا درخشش وجایگاه خاصی در پروسه تعادل جهانبینی بر عهده دارند که از این دست ، می توانیم به چهارده وادی کنگره 60 اشاره کنیم .

وادی ها ، به سان ستونهایی هستند که زیر بنا و فوندانسیون جهانبینی ما را به وجود می آورند ، وادی ها قوانینی هستند که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم ، در جهان ما حاکمند ؛ آنها بر گرفته از تعالیم کلام الله هستند و راه و روش درست زندگی کردن را به ما می آموزند ، زندگی سالم و روان با کمترین چالش و اصطکاک.

وادی اول تا چهارم ، مبانی فکری ما را با اصلی ترین قوانین بازی زندگی ، وفق می دهند و هماهنگ می کنند ؛ در واقع ، ما را آماده می کنند تا حرکت درست و اصولیمان را برای درمان اعتیاد و در ادامه ، زندگی ، آغاز نماییم .

وادی اول ، جایگاه تفکر و درست فکر کردن را به ما می آموزد . وادی دوم ، پوچی و ناامیدی که یکی از وحشتناکترین عوامل بازدارنده محسوب می شود را از بین می برد . دقیقاً زمانی که مقدمات حرکتمان را مهیا می کنیم و منتظریم که دیگران به کمک ما بیایند ، وادی سوم خیالمان را راحت می کند که هیچکس به اندازه خود تو به فکر تو نیست . منتظر کمک دیگران نباش و این بار را خودت به تنهایی بایستی حمل کنی و در نهایت به زمین بگذاری .

در این مقطع ، ناخودآگاه به سمت خداوند می رویم و با خود فکر می کنیم ، حالا که هیچکس به فکر ما نیست و کسی به ما کمک نمی کند ، پس خداوند خودش به ما کمک می کند و مشکلات ما را حل می کند ، می گوییم " خدایا خودت کمک کن ، خودت درستش کن ، یه کاری کن من اعتیادم را بزارم کنار ، قول می دهم بنده خوبی برای تو باشم و درست زندگی کنم . اونجوری که تو دوست داری باشم ."   اما بلافاصله وادی چهارم مطرح می شود :

در مسایل حیاتی ، به خداوند مسئولیت دادن ، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن .

این قانون به ما می فهماند که در مسایل حیاتی ، مسئولیت به عهده خود ماست و خداوند در این خصوص مسئولیتی ندارد . او این مسئولیت را به ما محول کرده است و تمام ابزارها ، اختیار تام ، و توانایی لازم را به ما داده است . خداوند کارش را به بهترین شکل ممکن انجام داده است و بقیه امور با ماست . برای درمان اعتیاد نه از طرف انسان ها و نه از طرف خداوند ، مسئولیت درمان اعتیاد ما پذیرفته نمی شود . این مسئولیت ، فقط و فقط به دوش ماست .

 وقتی از مسایل حیاتی صحبت می شود ، یعنی هر مسئله ای که به زندگی  ما و حیات ما مربوط می شود . مسایل و مشکلات جسمی و فیزیکی ما ،  مسایل کار و زندگی ما ، مشکلات روزمره ما ، مسئولیت های ما ، همه و همه ، در حیطه مسایل حیاتی ماست . اگر به دلیل جهل و نادانی و خارج شدن از صراط مستقیم ، مصرف مواد مخدر و یا هرچیز دیگری ، گرفتاری ها و مصائبی برای ما به وجود آید ، این ما هستیم که مسئول اصلاح آن ها هستیم نه خداوند . خداوند معجزه و نعمت زندگی و حیات را و تمام امکانات آن را به ما داده است .

خداوند بهای سنگین و انرژی زیادی را صرف ما کرده است و یکی از پیشرفته ترین  و زیباترین کالبدها ، که به موجودات زمینی مربوط می شود را به انسان داده است ، اما انسان  ، این زیبایی ها و این انرژی ها را دست کم می گیرد و به آن بهایی نمی دهد و بعضاً به باطلاق می ریزد و نابود می کند و جالب اینکه طلب کار هم هست و می خواهد که خداوند مشکلاتش را حل کند .

وادی سوم و چهارم ، روحیه طلب کاری زمان اعتیاد و مصرف که می توان گفت در مصرف کنندگان مواد مخدر عمومیت دارد را از بین می برند . معمولاً یک مصرف کننده زمانی که می خواهد اقدام به درمان اعتیاد خود کند ، روحیه طلب کاری عجیبی دارد و خیلی جدی باور دارد حالا که او می خواهد اعتیادش را درمان کند ، پس زمین و زمان باید به کمک او بیایند و ناز او را بخرند . اما این دو وادی خیال او را راحت می کنند که خبری از این چیزها نیست  ، خودت هستی و خودت . باید تمام سختی کار را بپذیری . این مشکلات را مردم و خداوند برای تو به وجود نیاورده اند که حالا بخواهند از تو رفع مشکل کنند . خودت مواد مخدر مصرف کردی و به اعتیاد رسیدی ، خودت این مشکلات و گرفتاری ها را به وجود آورده ای و خودت هم باید حل کنی .

اگر مصرف کننده مواد مخدر ، این مسئله را پذیرفت و در مقابل این قانون سر تعظیم فرود آورد و با توان خودش حرکت کرد ، و همه مشکلات را با جان و دل پذیرا شد و منتظر کمک نماند و درمان اعتیادش را در صدر تمام خواسته هایش گذاشت  و به قول معروف برادری خودش را ثابت کرد ، آن گاه نوبت به شعبده بازی عجیب هستی و خلقت می رسد . آن شعبده بازی که بارها و بارها نگهبان کنگره 60 به آن اشاره کرده اند ؛ اگر مصرف کننده مواد مخدر ، سختی ها را پذیرفت و حرکت کرد ، سر از سادگی و شیرینی در می آورد ، حتی انسانها و خداوند در موارد متعدد ، به او کمک می کنند و به یاری او می شتابند .

اما این مسئله ، زمانی اتفاق می افتد که ما با تمام وجود روی توان خودمان حساب و حرکت کنیم ، منتظر کمک نباشیم و با نیروی خود پیش برویم ، آنگاه آنها خواهند آمد . اما تا زمانی که کاری انجام نداده ایم و حرکتی نکرده ایم و سختی ها را نپذیرفته ایم ، کوچکترین کمکی نخواهد شد، این شعبده بازی بگونه ای نیست که بخواهیم نقش آنرا بازی کنیم و بخواهیم به صورت ظاهری حرکت نماییم و در نهایت ، باز منتظر کمک خداوند باشیم ،  خیر ،  سیستم روزگار ، که معمار و طراح آن خداوند است ، سیستمی نیست که بتوان در آن نقش بازی کرد ، بایستی با راستی ، درستی و صداقت تمام ، سختی ها را پذیرفت و به گونه ای حرکت کرد که گویی ، هیچ وقت کمکی در کار نخواهد بود ، شاید آن روز مشمول رحمت خداوند شویم و اگر آنرا درک کردیم و مجذوب رحمت خداوند شدیم ، به ارتقاء می رسیم .

 به قول اساتید کنگره 60 ، وقتی فرمانهای الهی انجام شوند و مشق ها درست نوشته شوند ، رسیدن به سلسله جبال حتمی است .

با احترام
مسافر علی خدامی