نبود دانایی، وجود تاریکی؛ مقاله برگرفته از لژیون درمان دخانیات

نبود دانایی، وجود تاریکی؛ مقاله برگرفته از لژیون درمان دخانیات

لژیون درمان وابستگی به دخانیات (ویلیام ال وایت) در روز سه شنبه مورخ 98/08/04 با راهنمایی مسافر رضا صبوری در نمایندگی ارتش برگزار گردید

خلاصه سخنان استاد:

یک نکتۀ بسیار مهم در خصوص لژیون درمان دخانیات (ویلیام ال وایت) زمان برگزاری آن است که در روز آخرِ دستور جلسات هفتگی قرار می‌گیرد، از یک‌جهت حسن محسوب می‌شود چون باعث بالا رفتن سطح دانایی و آگاهی در مورد دستور جلسه و برگزاری یک جلسه خوب می‌گردد. اگر دقت کرده باشید از چند وقت پیش بود که نام این لژیون، درمان وابستگی به مصرف دخانیات اعلام شد، چون گهگاه اشتباه می‌شد که شخص می‌تواند قلیان یا پیپ مصرف کند. نکته در همین‌جاست، درمان وابستگی به انواع دخانیات مطرح است نه سیگار به‌تنهایی و این نکتۀ مهم را حتماً مدنظر داشته باشید.

اما در وادی دوم (هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد؛ هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم) گفته‌شده که انسان تا زمانی که از دانایی برخوردار نیست و در تاریکی قرار دارد دائماً به این فکر می‌کند که اصلاً به هیچ دردی نمی‌خورد. یکی از مهم‌ترین بارزه‌های مصرف، رساندن شخص به پوچی و رسیدن به نقطه‌ی هیچ بودن است.

در ادامه یکی از مسافران از افکار زمان تاریکی خود این‌گونه می‌گوید:

من هیچ بودم، هیچ مطلق

دریایی بودم در ناکجایی معلق

دریایی بی‌آب و بی ماهی

آینه هم خواند مرا باتلاق

گفتمش در بی‌خوابیم چه می‌خواهی

دریایم و نیست آبراهی

دریغ از لبخندی بارانی

اشک شوق رهایی

نبود آب راهی

هیچ و تهی موج می‌زدم

مدم را به جذری محال

جذرم را گران

می‌بخشیدم به لبخند مهتاب

آبی نبود، راهی نبود، آبراهی نبود.

درصورتی‌که هیچ موجودی بیهوده نیامده و همۀ ماقبل از آمدنمان به دنیا مسئولیتی را پذیرفته‌ایم.

عکس و تایپ: مسافر دانیال

تهیه و تنظیم: مسافر روزبه

منیع: کنگره 60، نمایندگی ارتش