|
این جهان شد دام و دانه سر به سـر |
|
یـــک‌بـــه‌یـــک هـــر دانـــه‌ای دام دگر |
|
شهـــد هر دانه که شیریــن‌کــام کـرد |
|
مـــرغـــکـــی را لاجـــرم در دام کـــرد |
|
دانــه بـــینـــد مرغــکـــان و دام کـــی |
|
در خـــفـــا افـــکـــنـــد صیـــادی ز پی |
|
مـــرغـــکـــان هر سو پی یک دانه‌انـد |
|
دام و آن صــــیــــاد را نــــادیــــده‌انــــد |
|
مـــرغ غـــافل از پـــی یک دانــه شــد |
|
بـــر وصـــال دانـــه چـــون پـروانه شـد |
|
شـــوق دانـــه چشم مرغی کور کـرد |
|
دام آن صـــیـــاد مـــرغـــک تـــور کــرد |
|
مـــرغ غـــافـــل دانه دید و خـــام شد |
|
پــــا و بــــال و ســـر همه در دام شد |
|
دانــه آمـــد نـــفس و عادت دام شـد |
|
مـــــرغ آزاده نــــگــــون از بـــام شـــد |
|
بـــام نیـــلی بـود در تســـخیر مـــرغ |
|
شـــد قفــس زنــدان پـی تقصیر مرغ |
|
مـــا همـــه مرغـــان و دام و دانـه‌ایـم |
|
در گـــلستـــان وفـــا هـــم‌خـــانه‌ایــم |
|
در گـــلـــستـــانی همه جمع آمدیـم |
|
هـــریـــکی پـــروانـــه بر شمع آمدیـم |
|
مـــرغ آزاده یـــکـــی چون شمع شد |
|
نـــورش ایـــنـــجا رهنـمای جمع شد |
|
مـــرغـــکــــان آرام در دارالـــشـــفـــا |
|
یـــک‌بـــه‌یـــک آمـــوختـــه سرّ بــقـــا |
|
ابـــتـــدا در فـــکر درمـــان بـــوده‌انـــد |
|
دوستـــی کم‌کم پــی جـــان برده‌انـد |
|
چونـکه هجران رفت و دیگر وصل شد |
|
مــرغــک ایــنـــجا آشنـــا با اصل شد |
|
مـــی‌شود درمـــان یـکایــک دردهـــا |
|
بــــرگشــوده عـــقـــده‌هـــا و بـنــدها |
|
بـــایـــدش تـــمـــریـــن در پـــرواز تــو |
|
زنــــدگـــی را تــــا شـــود آغـــاز تـــو |
|
تـــا رســـد فــرماندهی از این سبیل |
|
نــامـــه‌ای در دسـت فرمـان‌الرحــیــل |
|
الرحیـــل یعنـــی که بایــد کــوچ کــرد |
|
دوری از ایـــن دانه‌هـــای پــــوچ کـــرد |
|
الرحیـــل یعنـــی کـــه هجرت بایــدت |
|
زیـــن قـــفـــس پـــرواز عـــزت بـایـدت |
|
ایـــن قـــفـــس بـــر قالبت تنگ آمده |
|
جایـــگاهی پست و کــم‌سنگ آمـده |
|
قــالـــبت را بـــام عـــزت جـــایگاست |
|
کـی چنین دریوزگـی بـر‌تـو سزاسـت |
|
|
|
|
|
|
|
|