گزارش لژیون پزشکان کنگره 60؛ 29 مرداد ماه 95

نهمین جلسه از دوره نهم لژیون پزشکان پارک طالقانی، با استادی آقای دکتر نادر و نگهبانی مهندس دژاکام و دبیری موقت خانم شیوا، با دستور جلسه "قضاوت و جهالت"، در تاریخ بیست و نهم مردادماه سال 1395، رأس ساعت 8 صبح، آغاز به کارکرد.

استاد:

در مورد دستور جلسه قضاوت و جهالت مسئله‌ای ساده به نظر می‌رسد، ولی بسیار مهم می‌باشد و یکی از بنیان‌های کنگره است. در ابتدای هر جلسه 14 ثانیه سکوت می‌کنیم برای پناه بردن به خدا که از جهل خودمان است و نشان می‌دهد که این جمله ارزش زیادی دارد.

مبحث‌هایی که در کنگره 60 مطرح‌شده بسیار دقیق و کاربردی است. در یکی از سی‌دی‌های جناب آقای مهندس اشاره‌شده که چه چیزهایی برای قضاوت لازم است. مثلا: اولویت داشتن، حرف دو طرف گوش کردن، زمان، نگرش، جهان‌بینی و... که به درستی مطرح می‌شود.

در ادامه اشاره شده که قضاوت کردن به آگاهی قبلی نیاز دارد، اما موضوع این است که برای قضاوت درست باید دقیق باشد و همچنین بشر وقتی خلق شد و روح در آن دمید و اختیار را در آن قرارداد، به‌عنوان یک موجود برتر متولد شد و به همین شکل بشر در کارهای روزمره خود در حال قضاوت کردن است؛ اما برای جهالت هیچ پیش زمینه ایی لازم نیست؛ چون جهالت یک عدم و یا یک نبود است. اگر در مورد موضوعی آگاهی لازم وجود نداشته باشد اشتباه رخ می‌دهد. توی جهل انسان ممکن است برای از بین بردن تاریکی و ظلمت بسیار هزینه کند و به این منظور باید بداند که نسبت به چه چیزی چه کاری باید انجام دهد.

یکی از مسئله‌های بسیار مهم که خیلی از افراد درگیر آن می‌شوند اعتیاد است؛ اما با آموزش‌هایی که در کنگره وجود دارد و با قطع مواد مخدر و رسیدن به آگاهی طبیعی است که تعداد زیادی از نقص‌هایش جبراً شده باشد. زمانی که خدا انسان را خلق کرد و این اختیار را به او داد که انتخاب کند؛ راه شر و یا راه خیر!

این مسیرها هرکدام شجره خودش را دارد. وقتی شخص میسر را انتخاب می‌کند ممکن است در جهت‌های مختلف سعود و یا سقوط کند. از تمام ابزارهایی که بشر در اختیار دارد در دو جهت می‌تواند استفاده کند. چه به جهت شر و چه به جهت خیر. با یک طناب هم می‌شود به ته چاه رفت و هم می‌شود از ته چاه به بیرون آمد. این بستگی به انتخاب خود شخص دارد که چگونه از ابزاری که دارد استفاده کند.

آموزش‌هایی که در کنگره وجود دارد نه تنها کمک می‌کند که افراد درمان شوند؛ بلکه کمک می‌کند تا خیلی از مشکلات و مسئله زندگی خودشان را بهتر تجزیه‌وتحلیل کنند.

آقای دکتر اردشیر:

ما اگر قضاوت و جهالت را یک رفتار عادی در نظر بگیریم؛ فرد قضاوت را در نظر می‌گیرد و آن را به کار می‌برد تا خودش به آرامش برسد.

اگر من یک نفر را مورد قضاوت قرار بدهم تا اینکه به آرامش برسم در جهل هستم. به صور مثال یک نفر از فردی دیگر خوشش نماید و با قضاوت کردن به این شکل رفتار میکند که در درون خود می‌گوید این شخص انسان بی‌فایده‌ای‌ است و با این کار خودش را توجیه می‌کند تا به آرامش برسد؛ اما غافل از این‌که این آرامش در قضاوت و کبر قرار دارد. اگر بخواهیم بدانیم که ریشه قضاوت در کجاست به این نتیجه می‌رسیم که ریشه قضاوت در عدم شناخت قرار دارد. اگر من باور نکنم و نخواهم که به آگاهی برسم و نخواهم که علم خودم را بالاتر ببرم. به این نتیجه نمیرسم که آرامش در قضاوت وجود ندارد.

خیلی از افراد هستند که قضاوت ناسالم دارند و خطاهای فکری ناسالم. من وقتی برداشتم از یک فرد اشتباه و نادرست باشد، باعث می‌شود که من قضاوت نادرست انجام دهم. آما همان‌طور که مهندس اشاره کردند؛ بشر با قضاوت خلق‌شده است، چراکه بشر از همان ابتدا خودش را در آینه دیگری می‌بیند و طبیعی است که فرد دیگری را تخریب کند تا خود به آرامش برسد. ولی زمانی که انسان کسب علم و دانش کند می‌تواند بدونه تخریب کسی حالِ خوبی داشته باشد.

 آقای دکتر رضا:

انسان به‌گونه‌ای است که خاسته و یا ناخواسته در مورد دیگری قضاوت می‌کند و از زمانی که خلق‌شده مقوله قضاوت درون او بوده؛ درصورتی‌که قضاوت کار بسیار سختی است و شاید بسیاری از افراد هستند که مقام قضاوت و موقعیت قضاوت را در جایگاه خداوند بدانند؛ اما موضوع این است که قضاوت یا در عرصه جهالت صورت می‌گیرد و یا در عرصه آگاهی. در عرصه جهالت به شکلی است که نور وجود ندارد و باعث میشود که تصورات ذهنی ما به شکل‌های مختلف اشتباه باشد.

اما آگاهی و حرکتی که کنگره دارد، این است که فرد به آن مرتبه از دانایی و آگاهی برسد؛ یا بحث‌های جهان‌بینی و وادی‌ها که مطرح می‌شود و زمانی که به رتبه بالا رسید، آنجا است که یک چراغی روشن می‌شود و مسیر را به ما نشان می‌دهد و اگر در مقام قضاوت هم قرار بگیرد؛ قضاوت درست خواهد کرد.

خانم دکتر فرشته:

زمانی که ما به‌عنوان یک انسان به دنیا می‌آییم، قطعاً با یک ذهن جدید و تمام نا آگاهی‌ها به دنیا می‌آییم. اگر اسمش هم جهالت نگذاریم ولی از هیچ‌کدام از دانستنی‌های دنیا چیزی نمی‌دانیم. ولی روزبه‌روز که رشد می‌کنیم تمام مسائل زندگی را از ابتدا یاد می‌گیرم‌ و با این آموخته‌ها از جهالت خودمان کم می‌کنیم. پس ما با جهالت‌های خودمان به دنیا آمدیم با یک ذهن جدید که آگاهی یاد بگیریم. به این صورت که ما هرچقدر دانایی‌ها و آگاهی‌های خودمان را افزایش دهیم نسبت به این دنیا زیاد می‌شود. اگر ما به‌عنوان یک قاضی به دنیا آمده باشیم فقط در مورد خودمان می‌توانیم قضاوت کنیم. ما حتی ممکن است در ارتباط با خودمان هم به‌اشتباه قضاوت کنیم؛ چه برسد به آنکه که بخواهیم در مورد دیگران قضاوت کنیم.

خانم دکتر شیوا:

همان‌طور که آقای مهندس در گفته‌های خود در ارتباط با قضاوت و جهالت اشاره کردند و اینکه مثلث قضاوت به شکلی است؛ قاضی در رأس قرار دارد و قضاوت را بر اساس دلایل و مدارکی که وجود دارد مورد برسی قرار می‌دهد.
خود شخص قاضی که سال‌ها درس‌خوانده و تحقق و تجربه دارد، همان لحظه ابتدایی انسان‌ها را مورد قضاوت قرار نمی‌دهد؛ بلکه تمام مدارک را از دو طرف به‌صورت کامل برسی می‌کند و درنهایت این اطلاعات را با آگاهی مطالعه می‌کند تا به یک نتیجه درست و صحیح برسد.

ما در تمام مسائل زندگی همه‌چیز را مورد قضاوت قرار می‌دهیم و اگر این قضاوت با جهل و نادانی باشد نتیجه خوب ندارد و اگر هم دانایی و آگاهی لازم را داشته باشیم بازهم حق قضاوت در مورد شخص دیگری را نداریم.

آقای دکتر صمد:

در مورد دستور جلسه می‌توانم بگویم که قاضی مطلق خداوند است؛ زیرا علم بی‌نهایت دارد. قضاوت کردن صلاحیت و دانایی می‌خواهد. انسانی که دانایی قضاوت را ندارد و وقتی قضاوت می‌کند مشکلات زیادی پیش می‌آید و محدودیت‌هایی برای خودش ایجاد می‌کند، همچنین مواجه می‌شود با کینه و حسادت و بسیاری از موانع دیگر.

برای قضاوت کردن، زمان یک فاکتور اصلی است. یک رهجو وارد کنگره می‌شود و با یک بینش قدیمی می‌خواهد قضاوت کند و همین مسئله باعث می‌شود که به نتیجه نرسد؛ اما وقتی صبر می‌کند و ذره‌ذره جلو می‌رود و احساس تغییر می‌کند، می‌تواند قضاوت بهتری نسبت به محیط پیرامون خودش داشته باشد.

قضاوت نیاز به دانایی دارد که یک شاخه آن تجربه است و برای رسیدن به نتیجه مطلوب باید وجود داشته باشد.

داخل کنگره هم به مقوله قضاوت بسیار اهمیت داده‌شده، رهجویی که وارد کنگره می‌شود میگویند تا سه جلسه حق مشارکت ندارد تا بتواند راهنمایش را انتخاب کند؛ با رسیدن به دانایی کافی زمانی که در سفر اول است حق انتخاب خیلی از چیزها را ندارد؛ مانند خریدوفروش خانه و یا ماشین، انتخاب شغل، ازدواج و... تا به تعادل و دانایی بهتری برسد و قضاوت بهتری نسبت به زندگی خوش داشته باشد.

آقای دکتر علی‌اکبر:

من برای اولین بار است که افتخار حضور در اینجا را پیدا کردم؛ من نزدیک به 11 سال است که در حوضه درمان اعتیاد فعالیت می‌کنم و از زمانی که با کنگره آشنا شدم و متوجه شدم که کنگره 60 تبدیل به یک بحر و به یک دریا شده است.

اما در مورد دستور جلسه به نظر من قضاوت و جهالت دو ویژگی یک انسان هستند و انسان بدونه این‌ها کامل نیست. در حقیقت سرشت انسان با جهل است و حتی خالق انسان می‌گوید که انسان با جهل آفریده‌شده است به این منظور که اگر کسی بخواهد مسیری را شروع کند باید از جهل شروع کند و در این مسیر ناگزیر است تا با این قضاوت کردن‌ها راه خوش را پیدا کند؛ اما در مسیری که حرکت می‌کند قضاوت‌ها تغییر می‌کند و از تاریکی، جهل، ذره‌ذره تبدیل می‌شود به یک روشنایی. یک قضاوت درست لازمه این است که آگاهی فرد بالا برود؛ اما همان‌طور که میدانید آگاهی انسان در عرصه تاریک اجتماع دائماً دست‌خوش تحول و پیشرفت است. درنتیجه قضاوت‌ها هم‌تغییر می‌کند.

در مقوله اعتیاد هم این مسئله به‌وضوح قابله مشاهده است. ما در ابتدا که وارد این کارشده بودیم در ارتباط با سایر روش‌های دیگر درمان مرتب قضاوت می‌کردیم، ولی در حالِ حاضر که مقایسه می‌شود، می‌توان دید که بسیار متفاوت است. مسئله مهم این است که ما حتی نباید با داشتن آگاهی، کسی را صد رد صد مورد قضاوت قرار دهیم؛ زیرا ممکن است آگاهی ما کافی نباشد و یا تغییر کند.

آقای دکتر جهان فر:

آقای مهندس در گفته‌های خود مسئله قضاوت را به زبان شیوا مطرح کردند. به نظر من باید در ابتدا گفت که قضاوت از کجا شکل‌گرفته است. به جهت اینکه ما پزشک هستیم باید آناتومیک فکر کنیم، باید ببینیم که قضاوت در کجا بدن قرار دارد. آقای مهندس در گفته‌های خود به صور پنهان اشاره دارد. یک قسمت‌هایی از ذهن ما هست که قضاوت می‌کند ولی جای آن مشخص نیست. به‌طور مثال ما مرکز اشتها را پیدا کردیم و یا مرکز محاسبه را پیدا کردیم و یا بسیاری از مرکزهای دیگر؛ اما مرکز قضاوت مشخص نیست که در کجا قرار دارد، بنابراین مرکز قضاوت یک سیستم پیچیده روانی است که از ابزارهای مختلف کمک می‌گیرد تا بتواند قضاوت کند و در اکثر مورد قضاوت‌های ما غلط است به دلیل اینکه ما آگاهی نداریم و اطلاعات ما در بسیاری از موارد اشتباه است.

یک‌چیزی که در علم روانشناسی قرار دارد، ترس از قضاوت است؛ مانند فردی که نمی‌تواند صحبت کند به‌این‌علت که می‌ترسد مورد قضاوت دیگران قرار بگیرد؛ اما تمام این مسائل برمی‌گردد به دوران کودکی انسان که آیا ما قضاوت شده‌ایم و آیا طنبیع و تحقیر شده‌ایم. هر چه قدر که ما این مسائل را درگذشته داشته باشم در بزرگ‌سالی تأثیر آن وجود خواهد داشت که باعث می‌شود هم خودمان را قضاوت کنیم و هم دیگران؛ اما ما بر اساس چه چیزی باید قضاوت کنیم و ترازوی قضاوت چه چیزی می‌تواند باشد؛ زیرا این ترازو مداوم در حالِ تغییر است به دلیل اینکه آگاهی نداریم و در حالِ رشد کردن هستیم.

آقای مسعود :

این موضوع بسیار واضح و روشن است و ما میدانیم که قضاوت بسیار کار سختی است اگر آگاهی وجود نداشته باشد. اگر شخصی در مورد شخصه دیگری آگاهی نداشته باشد بدونِ شک باعث قضاوت اشتباه می‌شود. در جامعه وقتی کلمه معتاد در جایی به کار می‌رود، بسیاری از افراد که خودشان عامل اصلی اعتیاد آن شخص بوده‌اند، مانند خانواده و اطرافیان که با گفتار نامناسبی از آن اسم می‌برند. این در حقیقت قضاوت غلط یک جامعه و افراد یک جامعه است.

اما زمانی که درمان می‌شود و به اصالت خودش برمی‌گردد؛ می‌توان مشاهده کرد که این یک آدم عادی است. شاید در یک مقطعی برای به دست آوردن هیجان‌ها، مواد مخدر مصرف کرده باشد؛ ولی وقتی به درمان رسید، جامعه نباید قضاوت ناصحیح در مورد آن شخص انجام دهد. اگر ما درست فکر کنیم و آگاهی لازم داشته باشیم و شخص مصرف کنند را بشناسیم دیگر با آن دیدگاهی که درگذشته داشتیم قضاوت نخواهیم کرد.

خانم دکتر غزل:

موضوع قضاوت که در مورد آن صحبت شد، خود شخص من در زمان قدیم در مورد فردی که مصرف‌کننده مواد مخدر بود و سال‌ها از پاک بودنش می‌گذشت قضاوت اشتباه کردم و از پذیرش آن به‌عنوان یک بیمار صرفه نظر کردم، ولی باگذشت زمان متوجه شدم اطلاعات و آگاهی کافی در موردش نداشتم؛ اما اکنون متوجه شدم که در ارتباط با هیچ شخصی بدونِ داشتن آگاهی نمی‌توان تصمیم صحیح گرفت.

مهندس:

آقای مهندس در انتهای لژیون به نکته ایی در ارتباط با کلینیک‌ها مطرح کردند که پزشکان باعلاقه بیشتری روی آن فعالیت کنند. مسئله مهم تشکیل لژیون در کلینیک‌ها است که بعضی افراد به‌صورت جدی آن را دنبال نکردند.

برای انجام هر کاری نیاز به زمان است؛ مانند کاشت یک بذر که نیاز به نگهداری و آبیاری دارد که در آینده تبدیل به محصول شود.

به همین منظور برای اینکه موقعیت بهتری داشته باشیم؛ پزشکان با هر نوع دارویی ازجمله متادن و یا شربت OT و با روش DST، که افراد را به درمان می‌رسانند در اینجا حضور پیدا کنند برای گرفتن گل رهایی.

این سیستم لژیون‌ها در بعضی از کلینیک‌ها به‌خوبی شکل‌گرفته است و نتیجه بسیار خوبی داشته است. کلینیک‌ها باید خروجی داشته باشند و خروجی آن‌هم این است، انسان‌هایی که وارد می‌شوند به درمان برسند. کلینیک‌ها باید اعتقاد داشته باشند که فرد مصرف‌کننده از نظر افکار و اندیشه به‌طور صد در صد درمان می‌شود و حتی از یک انسان عادی هم تعادل بهتری خواهد داشت.

بنابراین کسانی که در کلینیک خود این سیستم را راه‌اندازی کردند و به نتیجه رسیده‌اند، فرد درمان شده را برای گرفتن گل رهایی بیاورند.

در انتهای جلسه، رهایی دو مسافری که با متد D.S.T در کلینیک‌ راه تندرستی به درمان رسیده بودند را جشن گرفتیم.  پزشک کلینیک و مسافران، گل رهایی خود را از جناب مهندس دریافت کردند.

تهیه و تنظیم گزارش مسافر سپهر