|
آفتــــاب عالـــــم آرا شــــد حسیـــــن |
|
ماه تـابان بر مــــدارش نــــــور عیـــن |
|
پرتو افشـــان بر جهـــان این آفتـــــاب |
|
ز عکس رویش روشن آمـد ماهتـــاب |
|
روز ما روشـــن شد از ایـــن آفتـــــاب |
|
ظلـــمت شـب نقرا فــــام از ماهتـاب |
|
جسم از این خورشید قـــوت یافتـــه |
|
جـــان از آن مهتـــاب هـــمت یـــافتـه |
|
هردو بـــر احیاء جـــان ها پر ثـــمــــر |
|
هر یک آیاتی ز شــمس و از قـــمــــر |
|
قـــوت و هـــمت چـــو در آمیــــختـنـد |
|
خرمــن انــدیشــه در سر بــیـــختنــد |
|
خصم جسم و جان بدور افکنده شد |
|
فکر شیطانی دگــر شرمنـــده شــــد |
|
آفتـــــاب بــــر ابــــر تــــیـــره تیــغ زن |
|
زخم شمشیــرش دمــادم میـــغ زن |
|
آفتــــاب نیــــر آمــــد جــــهل ســــوز |
|
ماهتـــاب ظلمتـش شب را چـــو روز |
|
روز و شب روشن دگر از مـاه و مـهر |
|
ظلمت از انوار ایـــشان شسته چهر |
|
ابر تیـــره سر فکنــــد از تیـــــغ مهـر |
|
مـــاه آمـــد، در تجــــلی بـــر سپـــهر |
|
آفتــاب روشــــن و بـس اســــتــــوار |
|
مــــاه تابنــــده مـــــداوم بـــر مــــدار |
|
مهد آرامش یکـی چون مـام شــــد |
|
خانــــه هــــــا از جهـــد او آرام شـــد |
|
مام آمــد، دامنش چون مهد خوش |
|
همســـفر آرام شـــد از شهد خوش |
|
خانــه شد چون گرـم از آرامشــــی |
|
یـــک به یـــک سیـــاره در آرامشــی |
|
آفتـــاب آمـــــد به محــــور استــــوار |
|
سیـــزده سیـــاره گـــردش بـــر مـدار |
|
هــر یک از سیـــاره ها پـــر نور شد |
|
زآفتـــاب خــــویش انــــدر شــور شد |
|
شد ز نــور قـــابـت و سیـــاره هــــا |
|
جمله نیر، یک به یک استـــاره هـــا |
|
ظـلــمـــــت شــــب آمده آمــــاج آن |
|
مـــهر و مـــاه و سیزده سیـــارگـــان |
|
نور آمد، شد گــریزان ظـــلـــمتــــی |
|
شـــد سیــه چاله، گلستان بهجتی |
|
سر برون آورده کــم کـــم اخـــــگران |
|
ره گرفته جـــانب خورشیـــد جـــــان |
|
هر یک از این اخگران شد اختــــری |
|
خود نشان از ماه و مهر و مشتـــری |
|
یک به یک هر اخگری تابنده شــــد |
|
آسمان عشق را زیـــــبـــنده شــــد |
|
پرتوی تابنـــده شـــد تا بیـــکـــــران |
|
در سیــــــه چــــالــه منور اختــــران |
|
سیــــزده گـــردنده محـــور آفتـــــاب |
|
هم امین منظومــــه را شد ماهتاب |
|
چهارده تابنده آمـــد ایــــن زمـــــان |
|
نورشـــــان روشنــــگری بر اختـــران |
|
آسمان اینــــک پر از این اختــــــران |
|
خود نشانــــگر در سیــــاه بیکــــران |
|
می نمـاید راه، هـــر یک اختـــــری |
|
اخگـــــران مـــــانــــده در خاکستری |
|
از سیـــه چـــاله مگر یک اخــــگری |
|
در سر آرد شور و عشــــــق اختری |
|
شـاید آن اخگر یکی اختــــر شـــود |
|
جان رها از دود و خاکستــــــر شود |
|
چـون رهـــا آمــــد ز دود و اخـــگری |
|
آسـمان را می شــود خود اخـــتری |
|
دور اینسان در تسلسل می شود |
|
باغ جان پر لالـه و گل مـــی شـــود |
|
|
|
|