|
مـــبــــادا عــــیــــد و ایـــــــام بــــهــــاری |
|
نـــشــیـــنی پـــای وافور و نـــگـــاری |
|
از آن بــــدتــــر کشــــیدن شیشه و غیـر |
|
شـــوی معتـــاد و تـــاوانش خــمـاری |
|
پَـــرَد مـــرغِ هــــوس از لانــــهء نـــفـــس |
|
چــــو خفاشی دهد جولان به تــاری |
|
هـــر آن عقـــلی شود اغـــفالِ احساس |
|
کنـــد گر فاســـقان را هـــمجـــــواری |
|
کســـی مــــــرغِ هــــوس را َپــــرَورانـــــد |
|
اســـیــــرِ نـــفس خود گــردد به زاری |
|
بَـــدَل بـــایـــد زنـــی بر حـــقهء نـــفــس |
|
دهــــی مــرغِ هــــوس از دل فـــراری |
|
اگـــر عـــقلی مطیعِ نفس خـود گشــت |
|
کَــــشَد جـسم و روان را هم بخواری |
|
تــــوکّــــل بایــــد از وســــواس و خنّـاس |
|
بخــــوان هـــمـــواره ایــزد را به یاری |
|
اگـــر خواهــــی رها گــــردی ز ظـلــــمت |
|
بـــدور از خّـــفت و از شـــرمســــاری |
|
هوســــها را برون از نـــفسِ خــــود کــن |
|
کـــه عقـــلت کرده بر نفست سواری |
|
بــــزن یــک ســــیلیء محکم هـوس را |
|
نـــیاز جســـم خـــود بـایـــد بــــر آری |
|
خطا باشد که انـــسان نفـــس خـــود را |
|
کُــــشَد بــــا شیـــو ه هــای انتحاری |
|
ولیکـــن مــــی شـــــود آن پــــرورش داد |
|
بــــه آمــــوزش و صبــــر و پـــایــداری |
|
دگـــــرازمــــــا نخــــواهد غیــرمعقـــــــول |
|
نـــکـــرده در رســـیـــدن بـــیـقــــراری |
|
چنین نفسی که در فرمان عقل اســـت |
|
تــــعـــــادل دارد و هــــم اســـتـــواری |
|
اگــــرخواهــــی رهــــاگردی زافـــیـــــــون |
|
بــــکــــن درحــــرکـــت خودپــافشاری |
|
شـــود یاور شــــریک رنـــج همـــنــــــوع |
|
کنــــدبــــادرک مـــحنت غـــمگساری |