|
|
|
|
|
در مکــتب ما پنــدیست برهـرکه زما باشد |
|
گویـــد که تـعادل را مافوق شفا باشد |
|
پیوستــه تو میــابی انــدر فرح و شادی |
|
آنکس که تن‌و‌جانش در صلح‌و‌صفا باشد |
|
من درعــجبم زانکــس کنــدر پی درمانش |
|
بر سینـه و سر کوبان در جمع عزا باشد |
|
در انــجمــنی دیــگر آن پاکـــی روز افـــزون |
|
در بنــد که از بنــدی یــک روز رها باشد |
|
میـــگفت دگر فـــارغ زفیون شــدم و پاکــم |
|
گفتم که چرا جــانت در حــول و ولا باشد |
|
پنــــدار تو از افـــیون تـــریاک اگر بـاشـد |
|
دانی که برایــت این معجون شفا باشد |
|
انـــدر صـــور پیـــدا در وهـــم خود ار پاکـی |
|
هر صــورت پنهــان را افــیــون جــدا باشد |
|
با چشم جهان‌بینی باید که جهان بینـی |
|
چون دیده افیونـی دائــم به خطا باشد |
|
گـــر کــذب زبانــت را همسایه خود ســازد |
|
افیون کلامست آن بس سلسله‌زا باشد |
|
افیــون عمــل صــادر زان مــحکمه میـگردد |
|
آنکــس که خــلایق را هردم به قضا باشد |
|
هر دم که ندانـی را گویی که بـــدانـم من |
|
افیــون خرد زاید علمــی که تــرا باشد |
|
با حیـــله اگر نـــانی بیـــهوده بــچنـگ آری |
|
آمیخته با افیون آن قــوت و غــذا باشد |
|
چــــون قـــافله غیـــبت بر منزل گوش آمـد |
|
محــموله این مــهمان افیون صـدا باشد |
|
بازیچه افیونست آنـــکس که بـــجای صـبر |
|
انـــدر پـی امــر خود بــا ورد و دعــا باشد |
|
بـــر آدم افیـــونی یا نفس کند شـاهی |
|
یـــا در پی هر خواهــش ماننــد گدا باشد |
|
سرمــــست رها بودن گفـــتند نــبـاید بود |
|
در گیـــــر رهــا بــــودن آزاد کــجا باشد |
|
مــن رهـــگذر حـــرفم تا مـــنـزل دانـایی |
|
دانـــم که مـــرا تا آن بس فاصله ها باشد |
|
|
|
|