گزارش لژیون پزشکان کنگره 60، دهم مهر ماه 1394

استاد و نگهبان جلسه؛ آقای مهندس دژاکام:

چون این جلسه برای اولین بار گذاشته شده است، خودم صحبت می کنم و هفته ی بعد وحید استاد جلسه خواهد شد. این جلسه اولین باری است که ما داریم راجع به لژیون مالی صحبت می کنیم؛ قبلا جلسه داشتیم که کمکهای من به کنگره و کمک های کنگره به من. ما هر کاری را که بخوا هیم انجام بدهیم به 3 چیز نیاز داریم، به ما انشا میدادند که پول بهتر است یا ثروت ؟ و این موضوعی است که به اعتقاد من بی ربطی است؛ اصلا معنی ندارد، مثل این است که بگوییم مغز بهتر است یا قلب ؟ یا کلیه بهتر است یا کبد؟ این ها همه مکمل همدیگر هستند، شما نه می توانید بگویید پول بد است و نه می توانید بگویید علم بد است، هر دوی این ها اگر در جای بدی استفاده شود مخرب و خراب است. پس مقایسه این دو با هم اشتباه است. شاید هم می خواستند بچه ها را تشویق کنند ...

حالا ما هر کاری را بخواهیم انجام دهیم 3 موضوع باید مهیا باشد، یک باید علم آن کار را داشته باشید، دو باید نیروی انسانی آن کار را داشته باشید و سه منابع مالی آن را داشته باشید. هر کدام از این ها نباشد کار انجام نمی شود. نیروی انسانی باید نیروی انسانی آموزش دیده باشد، علم باید در مورد همان موضوع باشد، من در سازه های باستانی و سقف های گنبدی کاملا ماهر هستم ولی در قالی بافی اصلا سر رشته ای ندارم، پس ما در اعتیاد علم آن را می خواستیم که با مطرح کردن صورت مسئله ی اعتیاد و کتاب 60 درجه و تئوری ایکس و متود دی اس تی و چه و چه انجام شد، نیروی انسانی هم  که در طول این 17 ،18 سال 1200 راهنما و کمک راهنما پرورش دادیم که فقط در این رشته یعنی اعتیاد تخصص دارند.

مسئله بعد منابع مالی است مگر می شود بدون منابع مالی کاری کرد ؟ ما نمی توانیم کاملا منابع مالی در نظر  نگیریم و بگوییم انسان فقط باید معنوی باشد و پول چرک کف دست است و این سخن سخن حکیمانه ای نیست، چون پول لازم است و کنگره ای که 30 مرکز دارد و سی هزار عضو دارد برای چرخاندن آن حتما منابع مالی نیاز است، ما دیروز مخارج سال 93 را بیلان گرفتیم که یک نفر که در کنگره به درمان میرسد چقدر هزینه دارد؛ آمدیم حساب کردیم برای راهنما ها ذستمزد در نظر گرفتیم، یک دستمزد خیلی معقول،  برای مرزبان ها هم همینطور، برای همه ی نیرو ها در نظر گرفتیم  و بعد هزینه ی آب و برق و گاز و اجاره و چایی و مسائل از این قبیل هم حساب کردیم و این هزینه ها با توجه با تعداد رهایی ها در سال 93 که 2224 نفر بوده اند، کل هزینه حدودا بیست و پنج میلیارد تومان شد، که حدودا پول هزینه ی نر نفر 11 میلیون و ششصد هزار تومان می باشد و سپس دستمزد هارا کنار گذاشتیم و هزینه هایی که شده است را حساب کردیم که نزدیک هشتصد هزار تومان شده است. پس منابع مالی می خواهد این کار ها. تمام سبد هایی که چرخانده می شود، همه منابع مالی ما را می دهند وخیلی فکر ابلهانه است که بخواهیم از بهزیستی یا شهرداری کمک مالی بگیریم، چون می گویند این ساعت بروید این ساعت بیایید، این کار را بکنید این کار را نکنید و سیگار نکشید و از این صحبت ها و رئیس که عوض می شود می گویند که همه را بیرون بندازید.

سپس گفتیم که زمین و ملک باید از خودمان باشد و حسابی را به عنوان حساب زمین در کنگره تشکیل دادیم من یک فرقی با مسئولین دیگر و شاید شما داشته باشم و آن این است که همه فکر می کنند معتاد یک آدم بی پول بی احساس و بی علم است، ولی من می گویم معتاد یک آدم پولدار یک آدم دانشمند یک آدم فاضل  است 2 یا 3% معتادان کارتون خواب یا گدا هستند، بقیه همه وعضشان توپ توپ است، در یک جلسه ی عمومی گفتیم ما این زمین بلده را 80 میلیون  خریده ایم لطفا پولش را بدهید، ظرف مدت یک ربع 84 میلیون تومان جمع شد، معتادان یک چنین پتانسیلی دارند، فقط الگو آن 2 و3% کارتون خوابی است که وجود دارد ما با همین حساب، رباط کریم توانستیم زمین بگیریم، ساختمان کنیم، اصفهان هم همینطور،  هیدج و رودهن  هم همینگونه، بعضی شهر ها اجاره کنیم، رهن کنیم  و یک قرون پول هم کم نیاوریم، در کنگروه انسان های مختلفی می ایند و ما نگهبان داریم دبیر داریم استاد داریم و ... عده ای  توانایی هیچ کدام از این هارا ندارند و فقط توانایی پرداخت پول را دارند و گفتیم هر شعبه یک لژیون مالی تشکیل دهد و این افراد در آن لژیون حضور پیدا کنند و وظیفه ی هر لژیون مالی شعبه این است که برای آن شعبه زمین بخرند و ساختمان بسازند و هر کس بخواهد جزو لژیون مالی شود شرط اولش آن است که هر سال 5 میلیون تومان پرداخت کند. یکی از این افرادی که جزو لژیون مالی بود گفت من برای این پروژه ی دانشگاه آکادمی، 12 ، 13 میلیارد پول میدهم که این زمین را بخریم. این هفته دستور جلسه لژیون مالی است، ما این همه راجع مسائل مختلف سخن می گوییم، یک مقدار هم باید راجع پول صحبت کرد اگر خانه ای اقتصاد نداشته باشد کار آن می لنگد، از این که به حرف های من گوش کردید سپاسگذارم. در ضمن ورود ایشان را به جمع لژیون پزشکان خوش آمد می گویم.

آقای دکتر مسعود

سلام دوستان مسعود هستم مسافر؛ خیلی خوشحالم که بعد از 2 هفته وقفه دوباره شما را زیارت می کنم، و خوشحالم که دستور جلسه این است. من بین شما از همه قدیمی تر هستم و یکی از افرادی هستم که بیش از 10 سال است که این جا هستم، من شاهد یک سیر تحولی بودم؛ کنگره منابع مالیش همیشه سبد گرداندن بوده است و در گذشته عموما ساختمان ها اجاره ای بوده و یا ارگان های دولتی می دادند که بعد 6 ماه کورمان می کردند ولی شفایمان نمی دادند. من یک خاطره ای را می خواهم بگویم که تقریبا 10 سال پیش آقای دکتر مالکی رئیس ستاد مبارزه با مواد مخدر که در یک دورانی ما همدیگر را می شناختیم، وقتی ایشان به کنگره تشریف آوردند، خیلی تحت تاثیر قرار گرفتند و گفتند یک یاد داشت بنویسید تا من 10 یا 20 میلیونی کمک بکنم، ذهن آن زمان من آنی فکر کرد که 20 میلیون هم 20 میلیون است و میشود که خیلی وسایل مختلفی را با آن خریداری کرد و فکر می کردم که این پول یک نعمت الهی است  و می توانم خیلی با آن پز بدهم من فقط آن زمان فهمیدم که من باید با جناب مهندس حتما این موضوع را هماهنگ کنم به اقای مهندس گفتم، سپس ایشان سوار ماشین شدند و گفتنند که آن یادداشت را به من ندادید و جناب مهندس فرمودند که ما مینویسیم و رسما خدمتتون می آوریم؛ من به آقای مهندس گفتم ایشون دیگر رفت اگر همان موقع می نوشتید پول را هم می دادند و ایشان به من گفتند ما شما را اینجا دوست داریم، ولی یک خواهش دوستانه از تو می کنم که دفعه ی بعد از این جور افراد به این قصد به اینجا نیاورید، پرسیدم چرا مگر بد است؟ گفتند گاوی که نان گدایی بخورد هیچ وقت شخم زن نمی شود، روش آقای مهندس این گونه است که باران های نم نم و ملایم می توانند باعث آبادانی بشود، ولی آن مقدار های زیاد یکهویی مثل یک سیل بود که باعث تخریب می شد و بعد از آن ما دیگر هیچ ارزش و احترامی برای آن مقدار های کمی که در سبد انداخته می شد نداشتیم، چه بسا که جمعشان از آن پول ها هم بیشتر بود، اصلا روش جناب مهندس این گونه است ... همه ما یادمان است که در گذشته همه لیوان یک بار مصرف استفاده می کردند که باعث کثیفی بسیار زیادی میشد که آقای مهندس این لیوان های فلزی را بر قرار کردند، این نفوذ کلام مهندس  طوری بود که امروز کسی از آن لیوان ها دیگر استفاده نمی کند این مدیریت درستی بوده است که مهندس انقدر زیبا به این شکل در آورده است.

آقای روانشناس اردشیر

اگر ما لژیون مالی را یک طرف قرار بدهیم و استقلال را هم یک طرف و نحوه ی درمان را هم همینگونه تصور کنیم، میبینیم که چقدر زیبا این سیستم طراحی شده است. چون اگر یک سیستم استقلال مالی نداشته باشد و زیر نظر ارگان دیگری باشد به هر طریقی در کار آن سیستم دخالت خواهند کرد و به جایی می رسد که هسته ی آن مکتب ناپدید خواهد شد و سر از جا ها ی باریک در می آورد و مهندس به زیبای از همان اول به خودش و سیستم خودش متکی بوده است که الان سال هاست که دوام دارد،  اگر این گونه نبود من مطمئن هستم که یا الان از بین رفته بود یا یک مسئله ی بی پایه ای شده بود که نه سر آن مشخص بود و نه ته آن و نه درمانی صورت میگرفت، بیشتر از این وقتتان را نمیگیرم.

خانم دکتر  اعظم

صحبت هایی که شد و این اعدادی که جناب مهندس اعلام کردند، که مقدار های بالایی هم بود ؛ الان برای ما طوری شده است که اصلا نمی توانیم هزینه ی فیکسی را دریافت کنیم،  کسانی که در کلینیک های ما دارو مصرف می کنند، اگر مقدار دارو فقط باشد مقداری نا چیزی خواهد شد، الان ما از لحاظ مالی در کلینیک ها اصلا وضع خوبی نداریم و برای آموزش ها هم ما روان پزشک هستیم و وقتی بخواهیم هزینه ای بگیریم، از ما فاصله می گیرند و اصلا ادامه نمی دهند، ما اگر کلینیک ها اجاره باشد باید هزینه بدهیم اگر مال خودمان باشد باید هزینه بدهیم و قیمت های دارو ها هم اضافه می شود و به طور غیر قابل باوری هم زیاد می شود، اصلا قابل پیش بینی نیست  که این مسائل کار را برای ما سخت کرده است، کنگره درست است خیلی زیبا پیش می رود ولی من از روزی که  با راهنما های کنگره کار می کنم، ما هم زمانی که این ها می آیند یک سبد ها یی را بچرخانیم که هزینه های خودشان تامین بشود، ما پزشک ها به نظر من خیلی مظلوم واقع شده ایم  و هم در سخت ترین بخش کار می کنیم، مثلا اگر 50 سی سی به داروی بیمار اضافه شود به ما می گویند چرا اضافه شده ؟ آیا دولت پشت ما هست ؟ امسال اجاره ی ملکی که در آن هستم یک میلیون به آن اضافه شده است، هزینه ها زیاد می شوند و ما به ناچار باید پرداخت کنیم.  کاشکی کمک های فکری هم در این رابطه باشد  و من از دوستان می خواهم در مشارکت کردن هایشان راجب این مسائل صحبت کنند.

آقای دکتر جهانفر

در اول عید را به تمام دوستان تبریک میگویم، فرق ما پزشکا با کنگره این است که این شغل ما این است و منبع در آمد ما ار همین راه است، یکی از دلایل موفقیت کنگره این است که کنگره رابطه ی مالی را با بیمار قطع کرده است و همان طور که جناب مهندس گفتند، برای رهایی یک معتاد از اعتیاد 11 میلیون و 600 هزار تومان خرج دارد و اما یک پزشک انتظار دارند که با 120 هزار تومان در ماه  که در یک سال می شود یک میلیون و دویست هزار تومان، یک آدم معتاد را که هم خودش و هم خانواده اش تخریب بسیاری دارند را درمان کنیم و اکثرشان هم یک حالت بد بینی دارند نسبت به ما و ورود آن ها به کلینیک همیشه با زور خانواده و نا رضایتی است، خانواده ها هم که خودشان ناراحت هستند و درمانده، تمایلی به پرداخت هزینه ندارند، من در کلینیک خودم بار ها دیدم که ما مریض را به یک حالت نسبی خوبی رساندیم  و 3 ماه 4 ماه گذشت و بعد می گویند که ما چرا باید 120 هزار تومان بدهیم ؟  و به خاطر همین ها مسئله ی اقتصادی بسیار مهم است، همیشه پزشکا مورد سوء استفاده قرار گرفته اند و سیستم های حمایتی از جمله بیمه ها اصلا همکاری ندارند و هزینه ی درمان هم اصلا با تورم مناسب نیست. مسئله ی دیگر این که من خودم روان پزشک هستم، در مطب خوذم اگر یک ربع برای مریض وقت بگذارم 50 هزار تومان ویزیت من است، بعد در کلینیک 1 ماه 8 دفعه مریض می آید و 120 تومان می دهند، بعد فکر کردم که برای مریض ها کلاس گروه درمانی بگذارم و همان بحثی که می خواهم بری یکی بگویم به همه بگم  و همه استقبال کردند و توانستم به همان کم کم هم قناعت کنیم، حالا  تبلیقات سوء ی هم علیه پزشک ها می شود که واقعا منصفانه نیست. پس سیستمی که بتواند رابطه ی مالیش را با بیمارش قطع کند و پشتوانه ی مالی خوبیم داشته باشد می تواند موفق باشد.

آقای دکتر محمد 

همان طور که می دانید در دنیا نشان داده شده که مراکزی که دولتی باشد مردم به آن ها کمک نمی کنند، چون مردم به آن ها اطمینان ندارند و حتی ارگان ها یی که مردم به آ ن ها کمک می کنند، بعد ها میبینیم که یک اختلاسی شده است و آقای مهندس با دید علمی و درستی که از این مسئله داشتند، این مسئله را از راه صحیحش رفتند و موفق شدند. من 8 سال همکاری می کردم با معلولین کهریزک و دید آن ها این بود که از خود مردم کمک بگیرند و مردم کمک های بسیاری را میکردند. مثلا 10 سال پیش 500 میلیون تومان میدادند و سه ساختمان می ساختند و الان بزرگترین مرکز معلولین در خاور میانه کهریزک است که جناب مهندس هم با همین روش صحیح این موضوع را پیاده کردند و بر عکس آن در تایید فرمایشات آقای دکتر، ما که در بهزیستی بودیم هر مریضی که وارد بهزیستی می شد میگفت  اینجا مگر بهزیستی نیست ؟ برای چه باید پول بدهیم ؟ حالا خود طرف 4 تا خانه هم دارد تا دیروزم فلان قدر هزینه ی موادش را می داده است ... همه طلب کارند ... این تجربه ی من بود خیلی ممنون که توجه کردید.

آقای دکتر حامد 

چند وقت پیش در این جلسه های مردم نهاد با یک ژاپنی صحبت می کردم  و به من گفت که چرا در ایران سازمان های انجی او یی انقدر کم گسترش پیدا کرده اند، در جواب گفتم که دولت حمایت نمی کند و شاید در آمد زا نیستند، در جواب من گفتند که سازمان های مردم نهاد که خیلی در آمدشان از بیزینس بالا تر است  و برای من سوال شد که چگونه میشود که این گونه  در آمد داشته باشد و من امروز تا جایی جواب سوال خودم را گرفتم، وقتی مردم آن سازمان انجی اویی را از خودشان می دانند و  هزینه می کنند و نتیجه ی هزینه ای را که می کنند را میبینند، با جون و دل می پردازند و اگر یک سازمانی به دونر های دولتی و غیر از خودشان متکی باشند، از طرفی باید گوش به فرمان آن ها باشند و منافع ان ها را پیگیری کنند  و از طرفی نگاه بالا به پایین ایجاد می شود، ولی وقتی مسئول انجیو از لحاظ مالی وابسته است به اعضا  و بالعکس. این همبستگی ها باعث  هماهنگی بین اعضا و انجیو می شود  و باعث موفقیت می شود.    

 آقای دکتر حقیقت فرد

فرصتی که در اختیار من قرار دادند در مورد ریشه های ژنتیک در قالب اعتیاد است و به طور کلی کمک هایی که پژوهش های ژنتیک می تواند در درمان اعتیاد انجام دهد، بحث طولانی است، من قسمتی از آن را می گویم و به عنوان کسی که در ژنتیک در مقوله ی اعتیاد پژوهش می کند یک مسئلی است که می خواهم ارائه بکنم؛ ما امروز می دانیم که همه می گویند که دیگر همه چیز ژنتیک است، حالا این یعنی چه ؟ وقتی ما میگوییم چیزی ارثی است یا ژنتیک است، به این معنی نیست که اگر پدری معتاد بود فرزندش معتاد می شود یا نمی شود و ما می خواهیم این را بداینیم که کسی که معتاد شده است، چقدر ژنتیک در آن تاثیر داشته و چقدر محیط؟ حالا ژنتیک چه کمکی می توانسته بکند به اعتیاد ؟ سال 2002 پروژه ی ژنوم مطرح شد  که گفتند که ما ژن های انسان را طوالی یابی کردیم  و فهمیدیم که ژن های ما چگونه کد گذاری میشوند و چه کدی دارند، این گام اول بود  و بعد متوجه شدیم تغییر در بعضی ژن ها می تواند با عث تغییر در صفات بشوند و هم صفات جسمی و هم رفتاری... و محیط هم مثلا اگر من در ایران دهی 50 زندگی کنم، احتمال اعتیادم بیشتر است و اگر در دهی 80 ویتنام زندگی کنم احتمال اعتیاد به قرص های روان گردان بیشتر است.  این تحقیقات باعث شد که ما افراد در خطر را بیشتر تشخیص بدهیم. ما نباید سر نوشت را با سرشت ژنتیکی افراد قاطی بکنیم، ما اگر بدانیم چه ژنی باعث گرایش به اعتیاد می شود و آن ژن را شناسایی کنیم،  می توانیم بفهمیم  این فرد در خطر بروز اعتیاد است و پیشگیری بکنیم از بروز به اعتیاد  ما می توانیم با شناخت ژن روند بهبود یک بیمار را مشخص کنیم.  من پروتکلی که میخواهم راجب آن صحبت کنم همان بیان ژن است  ما می دانیم روش های درمان اعتیاد مختلفی وجود دارد  و کنگره هم به نوعی روش درمانی خاص خودش را مطرح کرده است  و مطالعاتی که من کردم سیستمی به اسم سیستم ایکس را مطرح کرده است  و به دنبال راه های نوع و در مان های جایگزین است  و ما می دانیم که امروز ما در درمان اعتیاد به مشکل بزرگی بر خورد کرده ایم؛ مثلا روش های در مانی شیشه بسیار کم است و نا موفق و بهترین روش که متادون است، باز هم عوارض زیادی دارد . حالا ما می آییم از تکنیک های ژنتیکی استفاده می کنیم، خیلی خلاصه بگویم این تکنیک به ما نشان می دهد که بیان ژن های ما  پروتئین ها را می سازند و آن ها صفات را منجر می شوند، این را بدانیم که در زمان های خاص چقدر بالا و پایین می شود،  اگر من امروز خوشحالم به خاطر بیان  ژن های سرتونین است در مثلا 5 روز پیش من  و من می توانم به این ترتیب رفتارم را پیش بینی کنم.  احساسات و روند درمانم را پیش بینی کنم.  بهترین روش که ما بدانیم درمانی آیا به سمت درست پیش میرود یا غلط  این است که ببینیم از لحاظ ملکولی چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

خانم دکتر ریاضی دبیر کمیته ی  سلامت تهران و متخصص بیماری های عفونی  

فقط می توانم بگویم که خیلی خوشحال هستم که به جمع شما آمده ام و اگر وقت بشود که بیایم  در مسائل علمی در حیطه ی اعتیاد صحبت های بکنیم. خیلی متشکرم.