|
امشبـــــم در سر هــــوای تازه شــد |
|
روشـــنی بخشم نـــوای خواجه شد |
|
رو بــــیـــاور دم بــه ســــوی مثـــــنوی |
|
تا که حـــس کردم هــــوای معنــــوی |
|
جلـــــوه ای اندیشـــــه ام را نـــور داد |
|
همچو موســی درس کوه طــــور داد |
|
شرحه های سیــنه ام مـــرهم گرفت |
|
گویی این تنــــهائیم همـــــدم گرفت |
|
او به عشقســـتان دری دیــگر گشود |
|
تـازه انـــــد و تازه ای دیــــگر ســـرود |
|
داستـــــان شـــــاه و زرگر را که گفت |
|
گوشــم از عشق آیتی دیگر شـنفت |
|
با بیـــــان عشـــــق رنگ آلـــــوده ای |
|
زرد رو گشتــــم چو شـــرم آلوده ای |
|
غوطــــه خوردم تا بــــژرفای کــــــلام |
|
درد قلبــــم را بـــــــدادم الـــــتــــیام |
|
مــــن به دور انــداختم این عشـق را |
|
این مجازین ماجـــــرای زشــــــت را |
|
ایـــــن به غم آلــــوده احــسـاس کذا |
|
مـــــی بـــرد ما مردمان تا قهــــــقرا |
|
عشق را می خواهم اکـنــون از درون |
|
تا به کـــی هی های بی جای برون |
|
مــــی روم اکــــنون به دیـــدار خــــدا |
|
تا بیـــــابم عشـــــق را منــــــــتــها |
|
انـــدک انـــدک نور بـاران مـی شــوم |
|
همچو شبهای چراغان می شــــوم |
|
مــــی روم تا انــــتــــهای بی فــــــــنـا |
|
تــــا بیـــــــابـــــــم در کنار او بــــــقا |
|
مـــــا از و او هـــــم زما هر دو یـکـیـم |
|
بـــــی خـــــدا ما ذره ای از انـدکیم |
|
صحبــــت او بویی از جـان مـی دهـد |
|
شرحــی از نای نیستان مــی دهد |
|
چــــون به منــــزلـگاه او ره یـــــافتـی |
|
روی از هـــــر چـــــه دگر بـــــرتافتی |
|
بــــا کلام اله چــو تـــو در هم شـدی |
|
رهــــــروی از آل پیـــــــغمـبر شدی |
|
ایـــن بهار از گلــستان مثنوی اسـت |
|
پیرما در ایــــن میانه مـولـوی اسـت |
|
او نـــــشان در ایــن خــــراب آبـاد داد |
|
هادیـــــــم گشت و مسیــر راه داد |
|
ختــــم اســرار جـــــهان را گویــــد او |
|
کل شــــیء هالــــک الا وجــــهــه |