گزارش لژیون ویلیام وایت (درمان اعتیاد به مصرف سیگار با متد DST)

به نام خدا

چهاردهمین جلسه از دور هشتم لژیون ویلیام ال وایت (درمان اعتیاد به مصرف سیگار با متد DST) با نگهبانی آقای علی رضوانی ، دبیری آقای فرهاد نیکخواه  و استادی مسافر علی اسفندیاری  ،در تاریخ 94/5/24 با دستور جلسه وادی سیزدهم وتاثیرآن روی من و تولد اولین سال رهایی از آنتی ایکس سیگار مسافر علی اکبر راس ساعت 7:30 در محل پارک طالقانی مقر ورزشی کنگره 60 تشکیل گردید.

استاد جلسه

در کنگره 60 گفته می‌شود جسم ، روان و جهان‌بینی باید باهم به درمان برسند و این امر مهم نتایج بسیاری داشته است همچنین کنگره60 من را با قوانینی آشنا کرد که بتوانم راه خود را بیابم.

مصرف مخدری من حشیش ، تریاک و مشروبات الکلی بود و به‌گونه‌ای سیگار می‌کشیدم که دود را می‌خوردم و در کل شرایط برایم بسیار دشوار بود. راهنمای من در دوران سفر خواستند سیگار من را به سیگاری کوچک تغییر دهند که نتوانستم این کار را انجام دهم و موفق نشدم.

در ورزش کردن هم کشیدن سیگار مرا آزار می‌داد و حتی از دیدگاه افرادی که خارج از کنگره هستند نیز به موضوع نگاه می‌کردم و با خود می‌گفتم حتماً دیگران می‌گویند " هم ورزش می‌کنند و هم سیگار می‌کشند "

برای سیگار کشیدن توجیه من آقای مهندس بودند تا اینکه ایشان دچار عارضه قلبی شدند و سیگار خود را درمان نمودند و ازآن‌پس ایشان را الگو قراردادم و باافتخار سفر نیکوتین خود را آغاز کردم.

روزی سیگار کشیدن برایم آرزو بود و امروز سیگار نمی‌کشم و از خانواده ، جامعه و دوستان عشق دریافت می‌کنم.

امروز تولد آقای علی‌اکبر غفاری می‌باشد

ایشان جزء اولین کسانی بودند که وارد لژیون سیگار من شد و با توجه به  سن و شرایطی که داشتند همچنین مصرف بالای سیگار و بیماری‌هایشان همه‌چیز سخت به نظر می‌رسید.

ایشان بسیار خوب حرکت کردند و فرمان‌بردار خوبی بودند و سفر خوبی داش‌اند و امروز خود نیز راهنمای نیکوتین هستند. قطعاً عزیزانی که در کنگره 60 هستند و آموزش می‌گیرند به سرچشمه‌های امید تبدیل می‌شوند.

علی اکبر

پیامی در رابطه با درمان اعتیاد و سیگار در کتاب عبور از منطقه 60 درجه وجود دارد با مضمون " آنگاه‌که احساس خستگی تمام می‌نمایید نوری بر فراز آسمان ظاهر می‌گردد راه را بر آن نمایان می‌سازد ، قدمی که برمی‌دارد بر زمین باران‌خورده می‌نگرد و وجود حیات را در آن به‌صورت جوانه‌های منظم به‌صف می‌بیند و آن وجود اکنون در شهری است که جای‌جای آن از نعمت الهی و حیات بازگشته و راه به نقطه زندگی یافته است "

این پیام زیبا من را زنده کرد و این نور عظیم که آن را کنگره می‌دانم بعد از 50 سال تخریب بر من تابید و این شوخی نیست. فکر نمی‌کنم کسی به 50سال تخریب رسیده باشد و به فکر درمان باشد اما این پیام انگیزه به من داد و اذن خداوند بود که توانستم وارد کنگره شوم.

در اعتیاد ، طبیعت و زیبایی‌ها دیده نمی‌شود اما همه آن‌ها را امروز می‌بینم.

پیام برای کسانی که به دنیای تازه قدم نهاده‌اند ، این جمله برای کسانی است که وارد کنگره شده‌اند و تجربه‌ای جدید خواهند داشت و آن‌ها باید حرکت کنند.

با احترام کامران رک